Donderdag 7 juli, Honnecourt-Chiry/Ourscamps

Donderdag 7 juli, van Honnecourt naar Chiry/Ourscamps (81km) Helaas hebben Roel en Pien slecht geslapen, hun nieuwe luchtbedden zijn beide lek. Daardoor hebben ze een groot deel van de nacht op de harde grond gelegen. Om klokslag 10 uur is alles ingepakt en zitten we weer op het zadel. Het is fris, zonnig en een vrij sterke zuidewind. We beginnen meteen met een paar pittige klimmen. Volgens Clemens Sweerman moet je die zien als oefeningen voor het echte werk: de Pyreneeen. Om half een zijn we in St. Quentin. Eerst naar de kathedraal van St. Eugenie voor een stempel. Van binnen is het een prachtige kerk, er speelde een orgel. Ik kende de muziek, waarschijnlijk heb ik er ooit een orkestversie van gespeeld. Was het Cesar Franck? Daarna speelde een trompet samen met het orgel, zo prachtig, zo zangerig. Zomaar in St. Quentin zo'n goddelijke trompettist! Later bedacht ik dat ik hoogstwaarschijnlijk naar een cd heb geluisterd. Aan de Grote Markt staan prachtige huizen, het doet bijna Vlaams aan. Op het plein is een nepstrand aangelegd, compleet met plastic tropische planten. Om de caribische sfeer nog meer te verhogen komen er door luidsprekers zeegeluiden. Na St. Quentin komen er weer flinke heuvels. Dit is Picardie, eindeloze tarwevelden, afgewisseld met haver, rogge, bieten en aardappelen. Dit moet wel de graanschuur van Frankrijk zijn. Aan het einde van de middag komen we in Noyon. Hier is Jeanne d'Arc aan haar einde gekomen. Er is een kathedraal met een kloostergang. Ik wordt gebeld uit Nederland en moet ineens iets regelen voor de harmonie. Ik besef dat het donderdag is, vanavond repetitie en dat ik er niet bij ben. Een van de redenen dat ik deze onmetelijke afstand naar Santiago wil afleggen, heeft daarmee te maken. Zal ik op deze reis de ondoorgrondelijkheden die me verdrietig maken, tot klaarte zien komen. Of moet ik mijn eigen weerloosheid en kwetsbaarheid beter onder ogen zien? Krijg ik antwoord op deze vragen op of door deze reis?