Dinsdag 26 juli, van Ledigos naar Leon (78 km)

Dinsdag 26 juli, van Ledigos naar Leon, 78 km.

Ook vandaag fietsen we nog steeds door de vlakke Tierre de Campos. Het is heet, het lijkt me dat fietsen in deze omstandigheden prettiger is dan wandelen. Als fietser creeer je nl. je eigen verkoelende wind een beetje. Om 4 uur zijn we in Leon, de hoofdstad van de provincie Castilie. We vinden een hotelletje in de binnenstad. Het is op de 2de verdieping. Ook de fietsen moeten 2 trappen op, om gestald te worden in de strijkkamer! Leon is een bezienswaardige stad. De kathedraal vind ik de mooiste die ik op deze tocht heb gezien. Je moet hem in zijn geheel beleven, op de foto nemen lukt met een gewoon fototoestel niet. Van binnen is het er ook mooi, niet de pronkzucht van Burgos, maar bijzondere schilderijen en voorwerpen uit de 14 de eeuw. De gebrandschilderde ramen zijn grappig. Geen voorstellingen uit de bijbel, maar vrolijke veelkleurige  patroontjes van bloemen of duiveltjes of bisschoppen. In de binnenstad staat een groot gebouw, ontworpen door Gaudi. Verder is het een plezierige Spaanse stad, met leuke winkels, cafe's en restaurants.

Santiago is nog ongeveer 350 km van hier verwijderd. Maar ze geeft zich niet gemakkelijk gewonnen. Voor ons liggen nog 2 grote bergen waar we overheen moeten, en ook daarna blijft het bergachtig. We bestuderen dikwijks de hoogtekaart uit het boek van Sweerman. Pien, met haar optimistische kijk op de wereld, wijst ons erop dat het begin van de eerste klim heel geleidlelijk gaat. Maar uiteindelijk moeten we wel naar 1500 m.

De laatste paar dagen vraag ik mij af wat het toch is dat de Camino zo'n grote aantrekkingskracht heeft op veel mensen. Naast natuurlijk Spanjaarden, hebben we mensen uit Amerika, Australie, Zwitserland, Belgie, Frankrijk en Italie ontmoet, die de Camino wandelend of fietsend afleggen. Is het omdat je de hele dag in beweging bent, dat dat goed is voor je bloed, je hart en je longen? Of is het dat je steeds maar geconfronteerd wordt met jezelf en dat je je persoonlijke tragedie ten diepste kan doorvoelen, dat je kan huilen wanneer je wilt en daardoor alles kan verwerken? Of is het, dat je in de ontmoetingen met anderen beseft, dat bijna iedereen die de Camina doet, zijn eigen leed met zich meedraagt? Of heeft het te maken met het feit dat, als je onderweg bent, het leven erg simpel is: hoe zwaar de tocht ook is, hoe bar de omstandigheden ook zijn, aan het einde van de dag mag je erop vertrouwen dat er een bed is en een bord met eten.